Een repetitieavond

 

Om u een indruk te geven van de inhoud van een repetitieavond, leek het ons een goed idee om een verslagje te maken van een doorsnee repetitieavond. Wilt u de sfeer zélf eens proeven, schroom dan niet om eens een avondje mee te doen. Ervaring is immers de beste leermeester? Elke vrijdagavond bent u van harte welkom!

 

Tegen de klok van acht uur treffen de leden van het mannenkoor elkaar in de hal van de kerk van de Gereformeerde Gemeente in Yerseke. Na even te hebben bijgepraat, de laatste nieuwtjes uitgewisseld of zomaar belangstellend het verhaal van de ander te hebben aangehoord, gaan we zitten. Het koor is (uiteraard) verdeeld in partijen. Vanuit de dirigent bezien: uiters links de eerste tenoren (de hoogste stemmen), daarnaast de tweede tenoren, daarnaast de baritons en tot slot uiterst rechts de bassen (de laagste stemmen). Elk 'blok' van zangers zingt dezelfde partij, zodat men elkaar onderling tot steun is. Eén van de bestuursleden opent de avond door het lezen van een Psalm, of een gedeelte daarvan, waarna we één of twee verzen uit die Psalm zingen. Hierbij worden we begeleid door onze vaste organist Jacco Goud, die dankbaar gebruikmaakt van het prachtige drieklaviers Van den Heuvelorgel! Na het gebed worden eventuele zieken genoemd, die in het gebed werden opgedragen. Zodoende ontstaat een band, die niet blijft beperkt tot de vrijdagavond alleen. Daarna wordt de leiding overgedragen aan onze dirigent, Job Oostdijk. Meestal beginnen we met een bekend nummer, zodat de stembanden wat kunnen opwarmen voor het 'echte' werk. Het repertoire kan worden samengevat als eenvoudig, met nadruk op de Psalmbewerkingen. Bekende namen als Klaas Jan Mulder (Psalm 25, 42, 119), oud-organist Bram Bout (Blijf bij mij, Heer') en Harm Hoeve (Psalm 72, 93, Zoals ik ben) vullen de index van de zangmap op. Gedurende het seizoen worden oude nummers vervangen door nieuwe, zodat het voor de zanger afwisselend blijft. Het zingen vóór de pauze wordt afgewisseld met bekende nummers, waarnaast ook nieuw repertoire wordt ingestudeerd. Meestal wordt aangesloten bij de eerstkomende uitvoering; dat repertoire moet er natuurlijk goed inzitten! Het aantal uitvoeringen wordt verdeeld in dichtbij en wat verder weg, buiten de provincie (resp. vijf/zes zangavonden en één zangavond). Om kwart voor negen hebben we een half uur pauze, waarbij iedereen gelegenheid heeft om zijn verhaal te doen; dit onder het genot van een bakje koffie of, indien iemand wat heeft te vieren, een flesje bier. Ook taart en hapjes uit de friteuse komen soms langs! Na de pauze wordt de afwisseling van vóór de pauze voortgezet. Partijen die moeite hebben met bepaalde regels worden apart 'behandeld'. Ongeveer tien minuten voor het einde van de avond krijgt organist Jacco z'n kans: hij improviseert dan over het laatste nummer, wat we die avond zingen. Via een rustige opbouw wordt het vers, afhankelijk van de inhoud, verder ingekleed. Zodoende kan hij het orgel in al zijn facetten laten klinken: van fluisterend zacht tot een overweldigend tutti, ondersteund door de forse tongwerken die het orgel rijk is. Om tien uur sluit een bestuurslid de avond met dankgebed, waarna een ieder zijns weegs gaat.

 

Maar ja, wat is nu de ervaring van een zanger op zo'n avond. Hieronder leest u een persoonlijk verhaal van een koorzanger die nu een jaar onderweg is op zijn Ethan loopbaan.

 

Aspirant Ethaniet

 

Tot voor een jaar geleden was ik altijd een trouw bezoeker van uitvoeringen van Ethan. En nu al weer een jaar  waag ik me als aspirant lid te bewegen binnen het selecte gezelschap van Ethan.

 

Dat ik een goede keus ging maken wist ik toen nog niet.
Toen de uitnodiging van de voorzitter mijn mailbox binnen rolde; en hij me vroeg om mijn bevindingen van mijn eerste jaar Ethan, aan het papier van ons verenigingsnieuws toe te vertrouwen, heb ik gezegd dat ik die uitnodiging aannam. Eer dat er echter ook maar één letter op papier stond was ik al bijna gebombardeerd tot scribent van dit blad. Na een paar dagen bedenktijd gevraagd te hebben, was dit reeds een feit. Toen ik het woord scribent even google-de kreeg ik nog wel wat bedenkingen; De betekenis bestond uit het volgende: Prulschrijver, slecht schrijver en nog een paar van die dingen. Zonder voorbarig conclusies te trekken, viel het allemaal nogal mee en zal de voorzitter ongetwijfeld de Dikke van Dale als leidraad hebben genomen die eenvoudig: de; m,v -en schrijver noemt, of in elk geval hebben bedoeld. Nadat het eerste verenigingsnieuws met o.a. een optekening van deze bevindingen en een verslag van de jaarlijkse Kerstzangavond, een papieren feit geworden was; Kwam de vraag om deze bevindingen ook aan  het digitale ‘papier’ van onze website toe te vertrouwen. Ik ga dus pogen een impressie te deponeren waardoor u als lezer een objectief beeld krijgt van hoe ik het eerste jaar in Ethan heb ervaren. En voor de mannelijke lezers niet in de laatste plaats, de volgende waarschuwing: maak niet dezelfde fout als ik ‘door het op de lange baan te schuiven’ kom een paar keer zingen.

 

We kunnen je de eerste keer zelfs op komen halen, mocht dat nodig zijn, dan hoef je alleen maar mee te lopen en zie je vanzelf hoe dat gaat. Voordat ik lid geworden ben, is er al heel wat water door de Oosterschelde gestroomd. Wanneer het precies was weet ik echt niet meer. Eerst was het een voor mij bekend lid, en later kwam daar nog een tweede lid bij. Deze heren legden soms een waar offensief aan de dag om mij op Ethan te krijgen. Eerlijk gezegd was de drempel om de eerste stap te nemen mij toen toch wat te hoog. Niet dat dit terecht was; zoals later bleek ben ik prima “opgevangen”. Of ik nu de bekende bezwaren opperde, zoals: dat ik geen noot kon lezen, weinig tijd, oppas, enz. het maakte niet uit. Dan hebben jullie geen publiek meer, schetste ik grappende weg. Al mijn tegenwerpingen ten spijt; ze lieten geen gelegenheid onbenut. Om een lang verhaal kort te maken, ben ik, nadat ze er eigenlijk niet meer op berekend waren, uiteindelijk lid geworden. Ik vind het leuk en doe het graag al moest het eerlijkheidshalve ook wel een beetje groeien. 

 

Ik kon ook inderdaad nog geen noot lezen.
Daar sta je dan, geen greintje zelfvertrouwen, tussen de gevestigde orde. Dan laat je onhandig en met kabaal je map nog eens naar de grond toe zeilen. En krijg je toegefluisterd dat die open noten lang zijn en die dichte kort. Ben diezelfde gevestigde orde dan ook zeer erkentelijk dat ik me mede daardoor nu op mijn gemak voel, en met wisselende momenten toch een redelijk deuntje mee kan galmen. Ben geen moment uitgelachen of aangestaard als ik af en toe duidelijk hoorbaar faliekant er naast of beter er onder of er boven zat. Top!.. jongens bedankt. Al vrij kort erna mocht ik me in het gebruikelijke uniform hijsen voor de eerste uitvoering. Ik zal het ook niet snel vergeten. Ik had het af en toe warm en koud tegelijk. Ik blikte schichtig naar de anderen om te kijken wat ze allemaal wel en ook vooral niet deden. Ik zocht een plaatsje achteraan en probeerde met mijn mond ver open, toch maar een beetje zachtjes te zingen. Ik denk dat je op zo’n moment voor niemand in gaten loopt maar toch sta je daar met klamme handjes. Mogelijk zijn er mensen in de veronderstelling die dat wel eens even zullen doen (ik bedoel op koor gaan). Dat is wel wat kort door de bocht. Het gaat ook weer niet vanzelf terwijl Ik in alle bescheidenheid in de gemeentezang een aardig deuntje doen, maar dat is toch niet te vergelijken. Ik wil niemand onbedoeld ontmoedigen, maar onderschatten doe je zoiets snel. Je moet èn de tekst lezen, èn de noten en dan ook nog proberen te doorgronden wat de dirigent aangeeft en bedoeld. Ik moest dan ook onvermijdelijk denken aan de woorden die mijn vrouw nog wel eens schertsend oppert: Mannen kunnen maar één ding tegelijk.

 

Gelukkig neemt per maand het zelfvertrouwen toe, dus het begin is er, zullen we maar zeggen. Wat ik vooral als best moeilijk heb ervaren is; dat je bekende nummers op een andere stem moet zingen. Je bent dan geneigd om het volgens de bijbehorende wijze te zingen. Om de juiste toonhoogte te vinden is soms meer dan lastig maar met hier en daar een draai en goed luisteren naar je medezangers en veel herhalen is dan een goede remedie.

 

Soms worstel ik nog wel eens met de nootbalken en de daar ergens tussen gekrabbelde woorden.
Ook hoor ik soms de dirigent en medezangers  termen bezigen, waarbij ik denk, waar hebben ze het toch over. Dus als u een hopeloze zucht hoort ontsnappen dan weet u dat ik mijn best zal blijven doen, maar nu even niet bij machte ben om het helder te krijgen. Ik vind het nog steeds leuker en mooier worden. De uitvoeringen zijn niet te versmaden, en geven toch dat gevoel van saamhorigheid. We geven met z’n allen de luisteraars toch wat moois te horen, waar je op een mooie ontspannen en verantwoorde wijze op hebt  ‘getraind’. En waaraan je ieder persoonlijk een kleine bijdrage aan hebt geleverd. Mooi toch! In de pauzes tijdens de repetitieavonden is het ook altijd een gezellige boel, en zorgt de koster er altijd voor dat we niets te kort komen.  

 

Het bestuur staat gelukkig tussen de zangers,
in plaats van er boven.
Evenals de organist en dirigent, al staat gelukkig  letterlijk, de dirigent hoger en de organist zit nog hoger, ze dragen beiden even hard bij aan de gezelligheid, wat niet in de laatste plaats mede bepalend is voor de goede sfeer. Kortom een leuke hechte club die op een verantwoorde en ontspannen manier de vrijdagavonden maken tot iets waar je regelmatig naar uitkijkt. Een klein nadeeltje is dat ik nog wel eens met enige weemoed terugdenk aan die avonden dat Ethan zong, en ik in de kerk zat te luisteren. Zoals het langst zittende lid pas zei, toen hij geen stem had om mee te kunnen zingen; Het was mooi om te horen en je ervaart het op een heel andere manier. En dat mis ik soms nog wel eens. Niet dat ik terug zou willen, integendeel zelfs; en dan eindig ik maar met een understatement;

 

Ik had veel eerder lid moeten worden.

 

Een aspirant lid